Engeland is verdeeld. De rozen zijn geplukt, witte of rode. Wie zal zege vieren, York of Lancaster.
In dit twee personen spel moet je zo veel mogelijk fiches van jouw kleur aaneengesloten zien te krijgen.
Iedere speler heeft aan het begin vijf machtskaarten open voor zich liggen en vier heldenkaarten. De machtskaarten geven de richting aan waarheen de kroon verplaatst moet worden. Waar de kroon uitkomt, wordt een fiche neergelegd met jouw kleur boven.
In je beurt speel je een machtskaart of, als jouw totaal minder dan vijf is, kan je een nieuwe
pakken. Zo lang je meerdere keuzes hebt, mag je daar één van spelen die kan. Maar uiteindelijk is er wel een speelplicht. De macht van de heldenkaarten is dat je een reeds geplaatst fiche van kleur kunt verwisselen.
Als speler ben je veelal bezig aftewegen wat jij kan, maar zeker wat de ander kan. Zelf opties hebben en de ander nul, is de ideale manier om jouw kleur te zien floreren. Hoewel altijd het gevaar dreigt van de helden. Heb je een mooi gebied opbouwt, komt ineens zo’n laffe held jouw koninkrijk opsplitsen. Met verschrikking in je hart, denk je dan aan de trieste quote ‘Now is the winter of our discontent’.
Wanneer na vele tranen en lachen, alle fiches op het bord staan, eindigt het spel. Ieder aaneengesloten gebied wordt gewaardeerd. Des te groter, des te meer punten. Meeste punten wint.
Dit wat oudere spel is een moderne klassieker. Tactiek, drama, geluk, het zit er allemaal in. Eigenlijk moet iedereen een exemplaar op de plank hebben liggen.